پاییز

چرا بيشتر آدم هايي که من ديده ام پاييز را دوست دارند؟
پاييز اين فصل غم انگيز.
فصل سرخ و زرد.
فصل سوز.
فصل تنهايي.
فصل خيابان هاي خلوت.
نيمکت هاي خالي.

1 -پاييز فصل پوشيدگي است. در پاييز نه از گرماي آفتاب تابستان، ما خاورميانه اي ها شاکي مي شويم و نه به اين خاطر که پوشش شخصي ما بخشي از عرف، قانون و هنجار عمومي و دولتي محسوب مي شود و نمي توانيم آن را کم و زياد کنيم، مي ناليم.
در پاييز مشکل پوشش مان مثل زمستان هم نيست که کلاه کاموايي بر سر بگذاريم، پالتو کيپ تن بپوشيم يا پاچه ي شلوارمان را در چکمه فرو کنيم و ديگران را به زحمت بيندازيم. هم آنان را که ما را مي بينند هم آنان را که دوست ندارند ديگران ما را ببينند.
در پاييز سر در گمي بهار را هم نداريم که براي انتخاب رنگ لباس به مشکل بيفتيم. که رنگ روشن و شاد بخشي از جامعه را غمگين مي کند. و اين بخش از جامعه براي اينکه شاد شود حاضر است ديگران را غمگين کند.
اما پوشش پاييز پوشش ساده اي است. باراني و چتر. شال و کفش ضد آب. رنگ خيلي تند و زننده اي هم توي لباس هاي پاييزي نيست که دل و دين و عقل و هوش کسي به آب برود.

2 -پاييز فصل تنهايي است. در پاييز نه از کساني که کنار جاده تابلوي اجاره � ويلا دست گرفته باشند خبري است، نه از شور و شر و انرژي بي حد و حصر تابستان که تو را تا کناره هاي دريا بکشاند. دريايي که کناره اش حريم محافظت شده اي دارد که بيش از آن که نگران جان مردم کناره باشد، مردمي که مي خواهند تني به آب بزنند يا روي تخته سنگي بنشينند و به دريا نگاه کنند، نگران دوري و نزديکي و فاصله ي بين آدم هاست.
در پاييز مشکل زمستان هم نيست که برف کوچه و خيابان را پوشانده باشد و آدم ها در خانه ها بمانند و کنار هم دست هاشان را با آتش شومينه و بخاري گرم کنند و صداي خنده شان از پنجره هاي کيپ به خيابان بيايد.
در پاييز سر در گمي بهار را هم نداريم که شب ها رو تمام نمي شود و براي پر کردن اين شب ها بايد بسيار نقشه ها کشيد که نقشه ها پاستوريزه باشد و شب ها استرليزه.
اما پاييز ساده است. پالتو را تن مي کني و چتر را دست مي گيري. دست ديگر را در جيب فرو مي کني و در خانه را باز مي کني و به خيابان مي زني. نه شري، نه شوري، نه خطري که منافي عادات عرفي معين و مشخص و مدون شهري باشد.

3 -پاييز فصل هواي دونفره نيست. در پاييز نه از روزهاي کشدار گرم و شب هاي بي پايان تابستان خبري است که براي پر کردنش نياز به نفر دومي داشته باشي. نه روزها آن قدر دوام دارد که براي پر کردن آن به نفر دومي فکر کني.
در پاييز مشکل زمستان هم نيست که سرما از بيرون بزند و استخوانت را بترکاند و تنهايي ات را به رخت بکشد. که سرماي دست هات را به رخت بکشد.
در پاييز شوق شکفتن بهار هم نيست که آدم را سر در گم کند که اين شعرها را براي چه کسي بخواند؟ که اين گل ها را نشان چه کسي بدهد، که عيدي و هفت سين و تخم مرغ رنگي سال نو را براي چه کسي آماده کند.
اما پاييز ساده است. يک ليوان چاي ساده و يک فنجان قهوه. يک شيريني خشک از قنادي شيريني فرانسه خيابان انقلاب. و پياده گز کردن کوچه ها. تا رسيدن به ميزي خلوت در کافه اي دنج.

4 -پاييز همين است. براي آن ها که سرشان بيهوده براي معضلات شهري و اجتماعي درد مي کند و براي همين جوانان را به دردسر مي اندازند، دردسري ندارد. آن ها مي توانند تمام روزهاي پاييز را بي آنکه احتمال بدهند در خيابان ها و کافه ها و خانه ها جرمي به وقوع بپيوندد در خانه بمانند.
پاييز همين است. وقتي در خيابان راه مي روي احساس جرم نمي کني. حالا اين حرف هاي من به کنار، صدتا دليل شاعرانه و عاشقانه و عارفانه، ديگران مي توانند بياورند که چرا پاييز خوب و دوست داشتني است. من فکر مي کنم پاييز به اين دليل فصل مورد پسند ما خاورميانه اي هاست که احتمال دخالت ديگران در زندگي ما از باقي فصل ها کمتر مي شود. که تنهايي تو در خيابان به رسميت شناخته مي شود. که آدم دردسر زيادي ندارد براي از سر گذراندن مهر و آبان و آذرش.

5 -مگر اينکه... مگر اينکه هوا ابري شود و نم باراني بزند و هوا دونفره بشود و تو يادت برود که نشسته اي و هزار دليل آورده اي که چرا "پاييز فصل مردم خاورميانه است" و مثلا در هر جمله يادداشتي که نوشته اي، انتقادي اجتماعي مطرح کرده اي... که اين همه صغري کبري چيده اي که تا چايي ات سرد نشده، هواي دونفره از سرت بپرد.